عکس / به خاطر این فضاحت، شرمنده ایم یا رسول الله(ص)

و الله قضیه‏ ای که دل پیغمبر اکرم را امروز خون کرده است ، این قضیه است .به خدا خجالت دارد ما خودمان را مسلمان بدانیم ، خودمان را شیعه علی بن ابی طالب بخوانیم.

به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، تصویر ننگ آوری که پیش رو دارید، در یکی از روزهای ژوئن سال 1967 میلادی، در اراضی اشغالی فلسطین به ثبت رسیده است. سه تن از نظامیان ارتش صهیونیستی، پس از اشغال یکی از شهرهای فلسطینی (احتمالا غزه) بر فراز مناره ی مسجدی در این شهر، با پرچم رژیم صهیونیستی، عکسی به یادگار گرفته اند.
این عکس، سخنانی از استاد شهید، آیت الله مرتضی مطهری را به یاد می آورد که فرمودند:

« و الله قضیه‏ ای که دل پیغمبر اکرم را امروز خون کرده است ، این قضیه [فلسطین] است . داستانی که دل حسین بن علی(ع) را خون کرده ، این قضیه است.باید فکر کنیم که اگر حسین بن علی امروز بود و خودش می‏گفت برای‏ من عزاداری کنید ، می‏ گفت چه شعاری بدهید ؟ اگر حسین بن‏ علی بود می‏ گفت اگر می‏ خواهی برای من عزاداری کنی، برای من سینه و زنجیر بزنی، شعار امروز تو باید فلسطین باشد . ...به خدا خجالت دارد ما خودمان را مسلمان بدانیم ، خودمان را شیعه علی بن ابی طالب(ع) بخوانیم.»

برچسب ها: فلسطین ، روز قدس ، اسراییل ، صهیونیسم ، شرم

مطالب مرتبط

عکس / روزی که «شیطان» به بندگان خود بالید

عکس/ روزی که آن ها به دروازه رسیدند

عکس/ زبانی که باید کوتاه شود

عکس/ ارتشی از سگ و کمتر از سگ

حضور بدون‌ حجاب مریم رجوی در دادگاه

یک عضو سابق گروهک تروریستی منافقین گفت: پس از آنکه مریم رجوی به جرم کلاهبرداری و پول‌شوئی دستگیر شد و زمانیکه قوه قضائیه این کشور به او دستور داد که باید بدون روسری وارد صحن دادگاه شود، وی بدون هیچگونه ممانعتی این امر را پذیرفت.

به گزارش مشرق،" ابراهیم خدابنده " عضو سابق گروهک تروریستی منافقین در گفتگو با باشگاه خبرنگاران، به تشریح فعالیت خود در این تشکیلات پرداخت که در ادامه می خوانید:

*افراد چگونه اسیر فرقه‌های تروریستی می‌شوند؟

خدابنده: درمورد گرفتاری افراد در فرقه‌ها هنوز به این نتیجه نرسیده‌ایم که چه عواملی باعث این موضوع شده، چراکه موضوعی پیچیده و برخلاف تصور است و افراد تحصیل‌کرده بیشتر گرفتار این دام شده، زیرا دانشجویان، جوانان و این افراد ذهن پیچیده دارند اما فاقد تجربه اجتماعی هستند.

گروهک تروریستی منافقین به عنوان یک فرقه مخرب کنترل ذهن (فراتر از واژه تروریست) و به معنای کامل تخریب مناسبات اجتماعی و خانوادگی به شمار رفته همانطور که مریم رجوی خانواده را لانه فساد و دشمن اصلی در گروهک می‌دانست.

نویسنده کتاب ذکر شده(فرقه‌ها در میان ما) در این باره می نویسد؛ هروقت کسی با شما صحبت و اینگونه تاکید کرد که این موضوع را با خانواده خود در میان نگذارید، این نکته باید زنگ خطری در گوش شما باشد.

* بعد از انتقال افراد گروهک تروریستی به لیبرتی خبرنگاران متعددی در پادگان اشرف حضور پیدا کرده که بر وجود مکان‌هایی همانند شکنجه‌گاه در این پادگان اشاره کردند. آیا شما این مسئله را تائید می‌کنید؟

خدابنده: در فرقه رجوی نیز همانند دیگر فرقه‌ها ارتباط افراد با یکدیگر به شدت کنترل شده و سرکردگان این گروهک تروریستی روی این موضوع بسیار حساس بودند که اطلاعات به هیچ عنوان به بیرون از گروهک درز نکند.

من وقتی به ایران آمدم، بسیاری از افرادی که از این گروهک تروریستی جدا شده بودند،  از مسائل مرموز و مخوف این گروهک پرده برداشته که من نیز در طی سفرهای خود به پادگان اشرف متوجه این موضوعات شده بودم، البته باید بگویم پادگان اشرف محل کار من در این گروهک نبود و من زیر نظر سرکردگان در اروپا مشغول به فعالیت بودم که در این بین می‌توان به موارد متعددی از شکنجه زنان، مردان و حبس‌های انفرادی، قتل در داخل پادگان اشرف و فشارهای روانی اشاره کرد.

برنامه‌ای در سازمان به عنوان "عملیات جاری" مرسوم بود که در کتاب فرقه‌ها از آن با نام " کنترل ذهن " یاد شده است، به این منظور که فرد را در یک جمع 50_60 نفره قرار داده و وی را سوژه آن نشست کرده و حتی با او برخورد فیزیکی بسیار بدی می‌کردند و این فرد از لحاظ روانی آنچنان تحت فشار قرار می‌گرفت به طوری که دفاع روانی خود را از دست داده و توان نه گفتن را از او می‌گیرفتند.

در این جلسه، افرادی که نافرمانی کرده و دستوری را قبول نمی‌کردند و یا حتی سوالی فراتر از چارچوب تعیین شده می‌پرسیدند، در این نشست‌ها با سرکوب روانی مواجه شده که بسیاری از کارهایی که در گروهک تروریستی منافقین برای کنترل ذهن، فریب افراد، جذب نیرو و نگهداری آنها صورت گرفته، نشات گرفته از این روش ذکر شده است.

مسائل جنسی نیز از این روش مستثنی نبوده  در این راستا ابتدا فرد را از این کار منع و این موضوع را به عنوان یک گناه بزرگ در ذهن فرد قلمداد کرده که اگر حتی لحظه‌ای مسئله‌ای در این زمینه به ذهنش خطور می‌کرد، باید در این نشست‌ها به خطای خود اعتراف کرده و مورد توهین و بازجویی از سوی افراد دیگر قرار گیرد.

فرد دائما خود را سرزنش کرده که من چه انسان پستی هستم که چنین افکاری به ذهنم خطور و بعد به این شکل روان فرد را کنترل کرده و یا در بعضی موارد فرد را ایزوله می‌کردند.

باید اشاره کنم، پادگان اشرف هیچگونه وسیله ارتباطی با بیرون نداشته و در حال حاضر نیز که این پادگان به لیبرتی منتقل شده، تمام مسائل گذشته حاکم است و افرادی هستند که هیچ ایده‌ای در ذهن نسبت به دنیای خارج نداشته، چرا که بیش از دو دهه در این گروهک تروریستی و در داخل پادگان اشرف حضور داشتند.

بعضی مواقع که افراد سازمان ملل با افراد گروهک تروریستی منافقین صحبت کرده و می‌پرسیدند آیا قصد خروج از این گروهک را دارید؟ هیچ ایده‌ و پاسخی ندارند که پشت این میله‌ها چه می‌گذرد و آنچه که در مورد دنیای خارج می‌دانند، چیزی است که سرکردگان به آنها تحمیل کرده چراکه بر این باورند که بیرون از فرقه همه چیز غاصب و شیطانی است و تنها راه نجات، فرقه و سرکردگان آنهاست.

افراد فریب‌خورده در گروهک تروریستی منافقین قبل از آنکه حصارهای فیزیکی آنها را احاطه کند، حصارهای ذهنی و روانی آنها را در بر گرفته است.

* اهم فعالیت شما در اروپا بود؟ و این فعالیت‌ها را به سرکردگی چه کسی انجام می‌دادید؟

خدابنده: من در بخش حقوق بین‌الملل گروهک بودم و فعالیت ما در گروهک تروریستی منافقین، جذب نیروی سیاسی و کمک‌های مالی بود که به طرق مختلف و عمدتا با کلاهبرداری‌ صورت می‌گرفت و با ایجاد خیریه‌های ساختگی تحت عنوان کمک به بچه‌های یتیم انجام می‌گرفت و از فضای ضد ایرانی که در غرب حاکم بود، سوء استفاده کرده که من خود نیز به میزان زیادی درگیر این تبلیغات بودم.

زمانی که به ایران بازگشتم، داده‌های قبلی خود را با آنچه که در ایران بود، مغایر دیدم چراکه در  تشکیلات به ما گفته بودند، رفتگرها هر روز از داخل جوی‌های آب، افرادی که شب گذشته کشته شده بودند را جمع کرده و زمانی که در خیابان‌ها گذر می‌کنید، هیچکس لبخند نمی‌زند، شاد نیست و خنده‌ها را از چهره‌ها ربوده‌اند، یعنی تبلیغات ضد ایرانی در گروهک تروریستی منافقین زیاد بود و خیلی از کسانی که سعی در جذب آنها داشتیم، اشراف کافی به موضوع نداشتند و براساس جو عمومی حاکم در آنجا(خارج از ایران)، کمک‌های مالی خود را به ما اهدا می‌کردند.

باید بگویم،فرقه‌ها بر مبنای فریب و دروغ پایه‌ریزی شده و همه افراد را مجبور می‌کنند که باید به افراد خارج از فرقه دروغ بگوییم.

به گفته نویسنده نامبرده کتاب " فرقه‌ها در میان ما "، فرقه‌ها در عین حال که از اعضای خود صداقت و فداکاری را نسبت به سرکردگان خود خواستارند، آنها را مجاب کرده که بیرون از فرقه به صورت کاملا دوگانه عمل کنند.

یکی از ویژگی فرقه‌ها این است که استانداردهای دوگانه درون و بیرون دارند و این موضوع برای افراد نهادینه شده و زمانی که صحبت از منافق و نفاق به میان می‌آید، این بحث برای اعضای گروهک کاملا پذیرفته شده است.

در یک روند با ایزوله کردن افراد به صورت قطع رابطه آنها با خانواده‌ها و آشنایان، فرد به لحاظ ذهنی دچار دگرگونی شده، هویتش را از او گرفته و یک هویت کاذب به او می‌دهند که آن هویت گوش به فرمان مطلق سرکردگان است.

باید به این مسئله مهم اشاره کنم که در خودسوزی‌های 17 ژوئن 2003 زمانی که مریم رجوی به جرم کلاهبرداری و پول‌شوئی دستگیر شد، دستور داده شد که 10 نفر در 10 شهرهای اروپایی خودسوزی کنند و این در حالی بود که مریم رجوی در زندان حتی اعتصاب غذا هم نکرد و زمانی که قوه قضائیه این کشور براساس سیستم لائیک به او دستور داد که شما باید بدون روسری وارد صحن دادگاه شوید، مریم رجوی بدون هیچگونه ممانعتی این امر را پذیرفت، یعنی با انعطاف بسیار با آنها برخورد می‌کرد و این در حالی بود که خواهان خودسوزی از سوی افراد گروهک بود تا این موضوع بتواند اهرم فشاری برای قوه قضائیه فرانسه برای آزادی مریم رجوی باشد.

آمار مرکز آمریکایی از تروریست‌های خارجی کشته شده در سوریه

یک مرکز آمریکایی آماری از تروریست‌های کشته شده خارجی در سوریه ارائه کرد که تروریست‌های تونس، لیبی و عراق در صدر آن قرار دارند.

گروه بین الملل مشرق - یکی ازمراکز آمارگیری آمریکایی با انتشار یک آمار رسمی به افزایش کشته شده‌های تروریست‌های خارجی در سوریه اشاره کرده و با وجودی که هیچ آمار رسمی از تعداد کشته‌های عناصر مسلح خارجی در سوریه پیش از این منتشر نشده بود، این آمار را اعلام کرد.

گزارش این مرکز آمار از کشته‌های تروریست‌های خارجی در سوریه به شرح زیر است.

تونس: 1902 کشته
لیبی: 1807 کشته
عراق: 1432 کشته
فلسطین: 1002 کشته
لبنان: 828 کشته
مصر: 821 کشته
عربستان سعودی: 714 کشته
یمن: 571 کشته
مراکش: 412 کشته
الجزائر: 273 کشته
کویت: 71 کشته
سومالی: 42 کشته
عمان: 21 کشته
بحرین: 19 کشته
إمارات: 9 کشته
قطر: 8 کشته
سودان: 3 کشته
موریتانی:  یک کشته

همه وتوهای آمریکا علیه فلسطین

همزمان با تاسیس رژیم صهیونیستی، آمریکا به عنوان مهمترین هم پیمان این رژیم ده‌ها بار از حق وتو استفاده کرده تا از محکومیت بین‌المللی رژیم صهیونیستی و احقاق حقوق مشروع و بر حق فلسطینیان جلوگیری کند.

به گزارش مشرق به نقل از تسنیم،  از زمان تاسیس رژیم صهیونیستی در سال 1948 میلادی تاکنون آمریکا به عنوان مهمترین هم پیمان این رژیم ده‌ها بار از حق وتو استفاده کرده تا از محکومیت بین‌المللی رژیم صهیونیستی و احقاق حقوق مشروع و بر حق فلسطینیان در شورای امنیت سازمان ملل به عنوان مهمترین نهاد بین المللی جلوگیری کند.

وتو به چه معناست

«وتو» کلمه‌ای لاتینی به معنای «من اعتراض دارم» است. این کلمه بعد از جنگ جهانی دوم و تشکیل سازمان ملل متحد به معنای کنونی آن رایج شد.

بر اساس قوانین ناعادلانه سازمان ملل هم اکنون 5 عضو از 15 عضو شورای امنیت که عضویت دائم این شورا به شمار می‌آیند، از این حق برخوردار هستند که آمریکا، انگلیس، فرانسه، روسیه و چین را در برمی‌گیرد.

نگاهی به تاریخچه استفاده از این حق نشان می‌دهد که:

مسکو و حق وتو

مسکو 121 بار از این حق استفاده کرده که غیر از سه نوبت، همه آنها در زمان اتحادیه شوروی سابق بوده است.

آمریکا و حق وتو

آمریکا نیز 82 بار از این حق استفاده کرده که 42 بار از آن برای حمایت از رژیم صهیونیستی بوده و با این حق حتی از سرزنش شدن رژیم صهیونیستی به علت جنایاتش علیه کشورهای همجوارش نیز ممانعت کرده است.

انگلیس و حق وتو

انگلیس نیز تاکنون 33 بار از وتو استفاد کرده است، برخی از آنها به همراهی آمریکا و فرانسه و برخی نیز به تنهایی صورت گرفته است.

فرانسه و چین و حق وتو

دولت فرانسه نیز 18 بار تاکنون از وتو استفاده کرده است. اما دولت چین با 5 بار استفاده از وتو کمترین حد را به خود اختصاص داده است.

اما آمریکا و حق وتو

آمریکا در طول تاریخ اشغالگری رژیم صهیونیستی تاکنون بارها از حق وتو برای نجات این رژیم از قطعنامه‌ها و توافق‌نامه‌های بین‌المللی استفاده کرده است.
در واقع آمریکا از زمان تشکیل سازمان ملل متحد تا سال 2007 میلادی 82 بار از حق وتو استفاده کرده است که 42 بار آن برای جلوگیری از صدور قطعنامه‌ها و بیانیه‌هایی علیه رژیم صهیونیستی در درخواست عقب‌نشینی از سرزمین‌های اشغالی سال 1967 استفاده کرده و ممانعت از محکوم شدن رژیم صهیونیستی در موضوع به آتش کشیدن مسجد الاقصی یا ترور شیخ احمد یاسین بنیانگذار حماس در سال 2004 بوده است.
در زیر به مهمترین قطعنامه‌هایی اشاره می‌شود که از سال 1973 تاکنون آمریکا با استفاده از حق وتو مانع تصویب آنها و دستیابی فلسطینیان به حقوق بر حق‌اشان شده است:

- 26/7/ 1973

آمریکا پیش‌نویس قطعنامه هند، اندونزی، پاناما، پرو، سودان، یوگسلاوی سابق و گینه را که خواستار خروج رژیم صهیونیستی از سرزمین‌های عربی و به رسمیت شناخته شدن حق فلسطینیان بود، وتو کرد .

- سال 1976

واشنگتن سه بار از حق وتو علیه فلسطینیان به شرح زیر استفاده کرد:

1- 25/1/ 1976 وتوی پیش‌نویس قطعنامه پاکستان، پاناما، تانزانیا، رومانی در به رسمیت شناخته شدن حق ملت فلسطین و حق تعیین سرنوشت و تشکیل کشور مستقل برای آنان.

2- 25/3/1976 وتوی پیش‌نویس کشورهای جهان سوم درباره محکومیت رژیم صهیونیستی و جلوگیری از حمله این رژیم به ساکنان مناطق عربی.

3- 29/6/1976 وتوی پیش‌نویس قطعنامه کشورهای گویان، پاکستان، پاناما و تانزانیا درخصوص حق فلسطینیان برای تعیین سرنوشت و بازگشت آوارگان فلسطینی به کشورشان.

- 30/4/1980

آمریکا پیش‌نویس قطنامه تونس درخصوص احقاق حقوق ملت فلسطین را وتو کرد .

- 1982

آمریکا هفت بار مانع به نتیجه رسیدن تلاش‌های بین‌المللی علیه رژیم صهیونیستی شد.

1- 20/10/1982 این کشور در ابتدای سال 1982 پیش‌نویس تهیه شده در شورای امنیت برای اعمال تحریم‌ها علیه رژیم صهیونیستی و خروج از بلندی‌های جولان سوریه را وتو کرد .

2- 25/2/ 1982 آمریکا همچنین پیش‌نویس قطعنامه اردن که خواستار لغو تمام محدودیت‌ها در کرانه باختری بود را با وتو بی‌اثر کرد.

3- 2/4/1982 واشنگتن همچنین پیش‌نویس قطعنامه‌ای را که رژیم صهیونیستی را محکوم می‌کرد که در ترور شهردار نابلس شرکت داشته وتو کرد.

4- 20/4/1982 در همین سال آمریکا پیش‌نویس قطعنامه محکومیت رژیم صهیونیستی در حمله به مسجد الاقصی را وتو کرد.

5- 9/6/1982 آمریکا همچنین پیش‌نویس قطعنامه‌ اسپانیا در خصوص محکومیت حمله رژیم صهیونیستی به لبنان را با وتوی خود بی‌اثر کرد.

6- 25/6/1982 در همین سال آمریکا تلاش‌های شورای امنیت و پیش‌نویس فرانسه را در محکومیت حمله رژیم صهیونیستی به لبنان وتو کرد.

7- 6/8/1982 آمریکا مانع از هرگونه اقدامات علیه محکومیت رژیم صهیونیستی درخصوص بحرانی کردن خاورمیانه و به خصوص لبنان شد.

- 15/2/ 1983

واشنگتن همچنین با رای منفی خود به پیش‌نویس قطعنامه محکومیت جنایت‌های رژیم صهیونیستی در اردوگاه‌های آوارگان فلسطینی‌ صبرا و شتیلا این اقدام بین‌المللی را بی‌اثر کرد.

- 6/9/1984

آمریکا پیش‌نویس قطعنامه‌ای که لبنان را در قالب کنوانسیون ژنو قرار می‌داد، وتو کرد.

- 12/3/1985

پیش‌نویس قطعنامه لبنان در شورای امنیت برای محکومیت اقدامات رژیم صهیونیستی در جنوب لبنان توسط آمریکا وتو شد.

- 13/9/1984

در همین سال آمریکا پیش‌نویس قطعنامه‌ای را که رژیم صهیونیستی را محکوم می‌کرد که در فلسطین به سرکوب وحشیانه مردم پرداخته است، وتو کرد.

- سال 1986
آمریکا سه بار از وتو علیه فلسطین استفاده کرد.

1- 17/1/1986: این کشور پیش‌نویس قطعنامه‌ای را وتو کرد که از رژیم صهیونیستی می‌خواست تا نیروهایش را از لبنان خارج کند.

2- 30/1/1986: در همین سال پیش‌نویس قطعنامه‌ای از سوی شورای امنیت که تجاوزهای رژیم صهیونیستی به مسجدالاقصی را محکوم می‌کرد، توسط دولت آمریکا وتو شد.

3- 7/2/1986: آمریکا همچنین در همین سال، پیش‌نویس قطعنامه‌ای را وتو کرد که اقدام رژیم صهیونیستی در ربودن یک هواپیمای مسافربری لیبیایی را محکوم می‌کرد.

- 20/2/1987

آمریکا یک بار علیه فلسطین از حق وتو استفاده کرد و پیش‌نویس قطعنامه‌ای را وتو کرد که سیاست‌های رژیم صهیونیستی معروف به مشت آهنین و سیاست‌های شکستن استخوان کودکانی که اقدام به پرتاب سنگ می‌کردند، را محکوم می‌کرد.

- سال 1988

دولت وقت آمریکا پنج بار از حق وتو علیه فلسطینیان استفاده کرد.

1- 18/1/1988: در ابتدای این سال، آمریکا پیش‌نویس قطعنامه‌ای را که سیاست‌های خصمانه رژیم صهیونیستی در جنوب لبنان را محکوم می‌کرد و از رژیم صهیونیستیمی‌خواست تا فورا به اقداماتش در لبنان علیه غیرنظامیان پایان دهد، وتو کرد.

2- 1/2/1988: آمریکا همچنین پیش‌نویس قطعنامه‌ای را در همین سال علیه رژیم صهیونیستی مبنی بر محکومیت عملیات‌ انتقام‌جویانه اسرائیلی‌ها علیه فلسطینیان وتو کرد.

3- 15/4/1988: در همین سال وتوی آمریکا علیه قطعنامه شورای امنیت که سیاست‌های رژیم صهیونیستیرا در اجرای طرح مشت آهنین برای ممانعت از انتفاضه فلسطینی‌ها را محکوم می‌کرد، بی‌اثر کرد .

4- 10/5/1988: در همین سال بار دیگر آمریکا پیش‌نویس قطعنامه‌ای را وتو کرد که حمله به جنوب لبنان را محکوم می‌کرد.

5- 14/12/1988: واشنگتن همچنین بار دیگر از حق وتو علیه قطعنامه شورای امنیت در این سال در خصوص محکومیت تجاوزهای هوایی و زمینی رژیم صهیونیستی به خاک لبنان استفاده کرد.

- سال 1989

آمریکا چهار بار از حق وتو برای نجات رژیم صهیونیستی استفاده کرد.

1- 1/2/1989: این کشور تلاش‌های شورای امنیت را برای صدور قطعنامه علیه رژیم صهیونیستی در خصوص اجرای توافق‌نامه ژنو و حمایت از حقوق شهروندان عادی در زمان جنگ مانع شد.

2- 18/2/1989: آمریکا همچنین قطعنامه شورای امنیت برای محکومیت رژیم صهیونیستی در خصوص نقض حقوق بشر در سرزمین‌های عربی را وتو کرد.

3- 9/6/1989: آمریکا در همین سال از حق وتو علیه پیش‌نویس کشورهای عضو جنبش عدم تعهد استفاده کرد که سیاست‌های رژیم صهیونیستی را در سرزمین‌های اشغالی محکوم می‌کرد.

4- 7/11/1989: آمریکا برای بار چهارم در سال 1989 قطعنامه شورای امنیت را وتو کرد که سیاست‌های وحشیانه رژیم صهیونیستیدر سرزمین‌های اشغالی را محکوم می‌کرد‌.

- 1/6/1990

آمریکا پیش‌نویس قطعنامه‌ای را وتو کرد که کشورهای عضو جنبش عدم تعهد آن را تقدیم شورای امنیت کرده بودند و اقدامات رژیم صهیونیستیدر فلسطین را محکوم می‌کرد.

- 17/3/1995

آمریکا مانع صدور قطعنامه‌ای علیه رژیم صهیونیستی شد. در پیش‌نویس این قطعنامه از رژیم صهیونیستی خواسته شده بود تا بر سیاست‌های خود در خصوص مصادره 53 هکتار از اراضی فلسطینی در قدس شرقی تجدید نظر کند.

- سال 1997

آمریکا در این سال دوبار از حق وتوی خود علیه فلسطینیان استفاده کرد:

1- 7/3/1997: مانع صدور قطعنامه‌ای شد که در آن رژیم صهیونیستی محکوم به ساخت و ساز‌های بی‌رویه در قدس شرقی می‌شد.

2- 21/3/1997: در همین سال آمریکا از حق وتو علیه پیش‌نویس قطعنامه‌ای که رژیم صهیونیستی را محکوم می‌کرد، با ساختن شهرک‌های یهودی‌نشین در مناطق فلسطینی باعث بحرانی شدن اوضاع می‌شود، استفاده کرد.

- سال 2001:

آمریکا دو بار از حق وتو علیه فلسطینیان استفاده کرد.

1- 27/3/2001: ابتدا پیش‌نویس قطعنامه شورای امنیت برای تشکیل یک گروه ناظر برای حمایت از حقوق فلسطینیان در کرانه باختری و غزه را وتو کرد .

2- 14/12/2001:  تلاش‌ها برای تصویب یک قطعنامه جهت عقب‌نشینی رژیم صهیونیستی از مناطق تحت سلطه تشکیلات خودگردان را با وتوی خود بی‌اثر کرد.

- 20/12/2002

آمریکا پیش‌نویس قطعنامه پیشنهادی از سوی سوریه وتو کرد که رژیم صهیونیستی را در کشتن چند کارمند سازمان ملل محکوم می‌کرد.

- سال 2003

آمریکا دو بار از حق وتو علیه فلسطینیان استفاده کرد.

1- 16/7/2003: آمریکا پیش‌نویس قطعنامه‌ای وتو کرد که از یاسر عرفات در مواجهه با رژیم صهیونیستی حمایت می‌کرد.

2- 14/7/2003: در همین سال آمریکا بار دیگر پیش‌نویس قطعنامه‌ای را وتو کرد که از رژیم صهیونیستی می‌خواست دیوار حائل در سرزمین‌های اشغالی را از بین ببرد.

- سال 2004
آمریکا دو بار برای نجات رژیم صهیونیستی دست به دامن وتو شد.

1- 25/3/2004: واشنگتن در این سال پیش‌نویس قطعنامه‌ای را که رژیم صهیونیستی را برای ترور شیخ احمد یاسین، بنیان‌گذار جنبش مقاومت اسلامی فلسطین (حماس) محکوم می‌کرد، وتو کرد.

2- 5/10/2004: واشنگتن همچنین با وتو باعث بی‌اثر شدن پیش‌نویس قطعنامه‌ای علیه رژیم صهیونیستی شد که از آن می‌خواست، از غزه خارج شود.

- 13/7/2006

شورای امنیت به دلیل وتوی آمریکا در صدور قطعنامه‌ای برای آزادی نظامی اسرائیلی به اسارت گرففته شده از سوی جنبش حماس در مقابل آزادسازی اسیران فلسطینی و از بین رفتن محاصره نوار غزه ناکام ماند.

- در سال 2011

آمریکا قطعنامه محکومیت شهرک‌سازی صهیونیستی را با وجود 14 رأی موافق وتو کرده و از محکوم شدن رژیم صهیونیستی در این پرونده نیز جلوگیری کرد.

گزینه های نظامی آمریکا درباره سوریه

رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا در گزارشی عنوان داشته درصورت خواست کاخ سفید، نیروهای آمریکایی دخالت نظامی و انجام ماموریت در سوریه را می‌توانند برعهده بگیرند. وی توضیح داده که گزینه‌های پیش روی آمریکا می‌تواند از ایجاد منطقه پرواز ممنوع تا حملات محدود علیه اهداف نظامی را در برگیرد.

به گزارش مشرق به نقل از ایسنا، ژنرال مارتین دمپسی در گزارشی که به کمیته نیروهای مسلح سنا ارسال کرده، گفته است که در صورت صدور دستور رئیس جمهوری آمریکا، ارتش این کشور آمادگی آن را دارد تا اقدامات مختلف نظامی را در حمایت از مخالفان مسلح حکومت سوریه به اجرا بگذارد.

این گزارش در پاسخ به سئوالات دو تن از اعضای کمیته نیروهای مسلح سنا تهیه شده که با ارسال نامه‌ای به رئیس ستاد مشترک، نظر او را در مورد دخالت نظامی ایالات متحده در سوریه جویا شده بودند.

گزارش ژنرال دمپسی نشان می‌دهد که دولت آمریکا هنوز در مورد دخالت نظامی در سوریه تصمیم نهایی را نگرفته است.

هفته گذشته، این دو عضو کمیته نیروهای مسلح سنا از هر دو حزب دموکرات و جمهوریخواه، هشدار دادند که قبل از موافقت با نامزدی ژنرال دمپسی برای یک دوره دوساله دیگر در سمت ریاست ستاد مشترک ارتش، مایلند گزارشی از دیدگاه او در مورد حمایت نظامی از مخالفان حکومت سوریه را دریافت کنند.

این نامه را سناتور جان مک کین، از حزب جمهوریخواه، و سناتور کارل لوین، از حزب دموکرات برای رئیس ستاد مشترک ارتش ارسال کرده بودند.

آمریکا به طور علنی از مخالفان بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه، حمایت سیاسی به عمل آورده و کمک‌های "بشردوستانه" را نیز در اختیار جنگ‌زدگان سوری قرار داده است، اما تاکنون در مورد کمک رزمی به مخالفان مسلح حکومت تعهدی نکرده است.

پیش از این هم گزینه‌های مختلف در زمینه حمایت رزمی از مخالفان مسلح حکومت سوریه مورد بحث و بررسی کارشناسان آمریکایی قرار گرفته اما گزارش دمپسی اولین اظهار نظرتفصیلی یک مقام نظامی مسئول در مورد مداخله نظامی آمریکا در بحران سوریه است.

ژنرال دمپسی با یادآوری اینکه حمایت آمریکا از نیروهای مخالف حکومت سوریه تاکنون شامل تجهیزات نظامی "غیرکشنده" بوده است، گزینه‌های دیگر را هم مورد بررسی قرار داده و هزینه و نتایج متفاوت آنها را تشریح کرده است.

رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا پنج گزینه مختلف در حمایت از نیروهای مخالف حکومت سوریه را همراه با هزینه، خطرات احتمالی و عواقب سیاسی و نظامی آنها مطرح کرده است.

در یک سوی طیف، او از اعزام مربی و مستشار برای آموزش و راهنمایی افراد نیروهای مخالف سخن گفته و افزوده است که این اقدام با خطر کمتر درگیری مستقیم نظامیان آمریکاییان در جنگ داخلی سوریه همراه است و هزینه آن هم ممکن است از چند میلیون دلار تجاوز نکند.

گزینه دیگر مورد اشاره رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا، وارد کردن "ضربات موردی" به مواضع، تجهیزات و مراکز حساس نیروهای دولتی سوریه است به نحوی که توانایی آنها در اجرای عملیات نظامی علیه مخالفان مسلح و مناطق شهری مختل شود.

برای این منظور، ارتش آمریکا می‌تواند با استفاده از پایگاه‌های زمینی، دریایی و زیردریایی خود در مناطق نزدیک به سوریه، نقاط مورد نظر را هدف موشک قرار دهد. به گفته مارتین دمپسی، هزینه استفاده از این گزینه به نوع و دامنه حملات و همچنین مدت زمان اجرای آنها بستگی دارد و ممکن است به چند میلیارد دلار بالغ شود.

ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز سوریه، گزینه دیگری است که در گزارش رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا مطرح شده است.

در صورت انتخاب این گزینه، تجهیزات هوایی و موشکی ایالات متحده باید در مرحله اول امکانات نیروی هوایی ارتش سوریه مانند فرودگاه‌ها، پایگاه‌ها و آمادگاه‌های آن را غیرقابل استفاده کند به نحوی که هواپیماهای آمریکایی بتوانند از برتری کامل هوایی بر فراز خاک سوریه برخوردار شوند و از حمله هوایی ارتش آن کشور به نفرات و مواضع نیروهای مخالف از جمله در مناطق شهری جلوگیری به عمل آورند.

ژنرال دمپسی هزینه اولیه اجرای این گزینه را حدود پانصد میلیون دلار و هزینه اجرای موثر طرح پرواز ممنوع را تا ماهی یک میلیارد دلار برآورد کرده است و افزوده که این گزینه ممکن است شامل خسارات مادی و تلفات انسانی احتمالی به نیروهای آمریکایی هم باشد.

در عین حال، ایجاد منطقه پرواز ممنوع مانع از ادامه عملیات زمینی و موشکی ارتش سوریه علیه مخالفان مسلح حکومت نخواهد شد.

دیگر گزینه مورد اشاره رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا، ایجاد "منطقه حایل" تحت حمایت نظامی ایالات متحده احتمالا در مناطق مرزی سوریه با ترکیه و اردن است به نحوی که نیروهای مخالف بتوانند بدون خطر حمله هوایی یا زمینی ارتش سوریه، به آموزش نفرات و سازماندهی عملیات خود در این مناطق مبادرت کنند.

و بالاخره، ایالات متحده می‌تواند توجه خود را بر نظارت و جلوگیری از کاربرد تسلیحات شیمیایی توسط ارتش سوریه متمرکز کند. تا کنون، کشورهای غربی نیروهای سوری را به استفاده محدود از اسلحه شیمیایی علیه مخالفان متهم کرده و گفته‌اند که با توجه به نحوه رفتار حکومت بشار اسد در جریان جنگ داخلی سوریه، این احتمال وجود دارد که نیروهای دولتی در صورت مواجهه با احتمال شکست، به استفاده گسترده از این نوع تسلیحات علیه مخالفان مسلح و حتی غیرنظامیان در مناطق شهری مبادرت کنند.

رئیس جمهوری آمریکا کاربرد اسلحه شیمیایی را "خط قرمز" در جنگ سوریه توصیف کرده و حتی دولت روسیه نیز علیه استفاده از این نوع تسلیحات در جنگ داخلی سوریه هشدار داده است.

ژنرال دمپسی در گزارش خود یادآور شده است که توسل ایالات متحده به "قوای قهریه در سوریه" عملا به منزله ورود به جنگ است که در آن صورت "اجتناب از درگیری وسیع تر دشوار خواهد بود" و توصیه کرده است که هر گونه تصمیمی در این زمینه، با بررسی تمامی جوانب اتخاذ شود.

رئیس ستاد مشترک ارتش با تاکید براینکه مداخله نظامی آمریکا قطعا به منزله تقویت توانایی مخالفان حکومت سوریه است، در اشاره‌ای غیرمستقیم به شرایط افغانستان و عراق، افزوده است: "از تجربه‌های 10 سال گذشته آموخته‌ایم که مداخله به منظور تغییر دادن توازن نظامی به نفع یکی از طرفین، بدون توجه به فراهم کردن زمینه فعالیت یک ساختار حکومتی کارآمد، اقدامی کافی نخواهد بود."